Gisteren heb ik een blog op de facebookpagina van Zijzelf gepost over Zij(zelf) is (zelf)Liefde.
Met de vraag hoeveel jij van jezelf houdt op een schaal van 0 tot 10. Met de vraag of jij op ieder gebied van je leven vanuit zelfliefde keuzes hebt gemaakt die echt bij jou passen, waarbij je echt je hart volgt, zodat je echt gelukkig bent en het leven leeft waar je altijd van gedroomd hebt …
En ik plaats dit soort berichten niet voor niets. Alles wat ik deel en waar ik anderen mee hoop te inspireren zijn dingen die ook in mijn leven spelen, of gespeeld hebben. Processen waar ik doorheen ga en of al gegaan ben. Want hoe mooi is het om anderen te mogen raken vanuit je eigen ervaringen.
Vanmorgen kreeg ik een heel mooi gedichtje (welke ik hier helaas niet toe kan voegen, maar welke wel op de Zijzelf pagina van facebook staat) van een dierbare vriendin van mij, naar aanleiding van een gesprek dat wij samen maandag hadden. Een gesprek waarin het ging over keuzes maken vanuit het diepste van je hart, waarbij je soms zelfs kiest voor een tijdelijke leegte, omdat het nieuwe er nog niet is.
Want of het nu gaat om het loslaten van een baan waar je al jaren in loondienst werkt, het loslaten van een partner waarvan je weet dat deze niet bij je past, het afscheid nemen van oud gedrag waarvan je weet dat het je niet langer dient. Het gaat erom dat je iets los gaat laten wat bekend en vertrouwd voor je voelt, maar waarvan je weet dat het je energie kost in plaats van energie geeft. Dat het je eerder naar beneden trekt dan dat dit het beste in je naar boven haalt.
En we hadden het over het maken van een zogenaamde jump. Een jump waarmee je volmondig kiest voor jezelf, kiest voor die tijdelijk leegte, omdat je weet dat er vanuit leegte weer ruimte is voor iets nieuws, voor dat wat je wel dient. Maar dat dit proces soms ook gepaard kan gaan met angst en met twijfel. Doe ik hier wel goed aan …. Wat als … Had ik niet beter … Is het niet verstandiger om …. Zo slecht is dit of dat eigenlijk nog helemaal niet toch ….? Al die gedachten, gecreëerd vanuit je ego, die je op je plek willen houden, omdat het daar voor het gevoel van je ego ‘veilig’ is, terwijl je diep van binnen al lang weet wat je te doen staat, welke keuze je mag gaan maken ….. omdat je hart niet tegen je liegt.
Maar met iedere echte grote jump die je maakt in je leven komt er een soort van ‘angst’ vrij die heel normaal is. Als je geen angst of twijfel zou voelen dan is het ook geen jump. Dan is het meer zoiets van ‘welke van deze twee bikini’s zal ik kopen, ach laat ik die maar doen’.
De angst die je voelt bij een jump is de angst voor het onbekende, de angst voor het uit je comfortzone stappen. Maar ook de angst dat jij echt 100% verantwoordelijk bent voor deze keuze. Want hoe gemakkelijk is het soms om maar net zo lang in relatie te blijven tot die ander de keuze maakt om te gaan, om maar een voorbeeld te geven ….. Of om jarenlang mopperend naar je werk te gaan en dan te balen als er een reorganisatie plaats vindt waardoor jouw baan niet meer bestaat. In al dat soort gevallen kan je altijd nog een ander de schuld geven dat het zo gelopen is en hoe fijn voelt dat soms …. dan ligt het in ieder geval niet aan jou.
Maar naast de angst is er nog een gevoel bij het maken van een echte jump die recht uit je hart komt, een gevoel van optimisme, van verlangen, van opgewondenheid, van blijde verwachting, omdat je weet dat je met iedere stap die je naar je hart toe zet nog meer moois gaat creëren.
En ik weet uit ervaring hoe het werkt. Toen ik 18 jaar geleden ervoor koos om uit mijn huwelijk van destijds te stappen en samen met mijn twee kinderen van 2.5 en 4 jaar oud verder te gaan, had ik geen huis, geen baan en dus ook geen inkomen. Ik had zelfs niet eens echt een netwerk om op terug te vallen. Maar vanaf het moment dat de beslissing genomen was viel bij iedere stap die ik zette de puzzel als vanzelf op zijn plek.
Toen ik 10 jaar geleden mijn vaste baan in loondienst opgaf om een complete carrière switch te maken en in een volstrekt nieuwe sector koos voor een baan met een tijdelijk contract, waren die gevoelens van angst en twijfel er ook. Vooral omdat ik in die tijd kostwinner was voor mijn twee kinderen en mijzelf. Maar vanaf het moment dat die keuze gemaakt was werd het alleen maar mooier en rolde mijn pad zich steeds mooier uit.
En vanuit onder andere deze ervaringen weet ik, niet alleen voor mezelf, maar ook voor anderen, dat iedere echte jump spannend is. Maar dat deze, mits deze echt gemaakt wordt omdat je je hart laat spreken, alleen maar nog meer moois op je pad zal brengen. Zoals een oud studiegenootje ooit op een kaart voor mij schreef in de tijd dat ik alleenstaand moeder was ‘Daan, just believe!!’.
Mocht jij nu voor een keuzemoment in je leven staan. Een keuzemoment waarin je vanuit je hart echt wel weet welke keuze je moet maken, maar waar je ego nog heerlijk hoogtij viert … Dan kijk ik graag met je mee welke mindset er bij jou geshift mag en KAN worden, zodat je volledig in vertrouwen die jump durft te gaan maken. Want het zijn slechts je belemmerende overtuigingen die tussen jou en je verlangen in staan.
Wat houdt jou nog tegen? Hoe groot is jouw liefde voor jezelf?
